Hoe komt het toch dat wij als mensen allerlei idealen nastreven? We willen iedereen vaak inpassen in een bepaald ideaal, maar God heeft ons allen toch verschillend gemaakt?
Schoonheidsideaal
Het is duidelijk dat er ook een schoonheidsideaal is binnen onze cultuur. En vooral vrouwen lijken hier gevoelig voor te zijn. Zo vinden veel vrouwen het niet fijn (en soms zelfs verschrikkelijk) dat hun uiterlijk verandert als ze ouder worden. Het gezicht krijgt wat rimpels en de lichamelijke rondingen worden anders. En waar de één dit kan accepteren is de ander nog meer gericht op hoe ze eruit ziet. Want het lichaam is niet als ’t ideale lichaam zoals dat in beeld wordt gebracht. Als we terugkijken in de tijd zien we dat er in de jaren 20 van de vorige eeuw een heel ander ideaal gold. En als we kijken naar verschillende culturen zien we daarin ook heel verschillende idealen (denk maar aan Afrika waarbij je een hoge status geniet als je dik bent).
Het brengt ons niets
Maar wat brengt het ons als we dat ideaal nastreven? Niks, helemaal niks. Het is alsof we op een ladder klimmen die tot niets leidt. Waar brengt het slanke lichaam je? Je mooie kleding? Dat je mooi gevonden wordt? Dat je erbij hoort? Wat koop je ervoor? En nu heb ik het over de ladder van schoonheid/ uiterlijk/ gewicht, maar hier kunnen natuurlijk ook heel veel andere ladders gezet worden.
Opmerkingen van anderen
Toch is het een onderwerp waar velen mee worstelen. Waarom willen we zo graag afvallen? Als ik naar mezelf kijk heb ik hier jaren lang mee gestreden. Het slank zijn is het ideaal. Overal zie je het (ook al wordt het gefotoshopt), en mannen zien die gefotoshopte foto’s ook dus krijgen zij ook een ideaalbeeld voorgeschoteld van de ideale vrouw. Daarnaast lijkt het normaal te zijn om iemand een compliment te geven als diegene is afgevallen (Zo, ben je afgevallen? Wat zie je er goed uit zeg!…alsof je er niet goed uit zag toen je wat voller was) en wordt er makkelijk een opmerking gemaakt als iemand aangekomen/ zwaarder is. Alsof je identiteit is hoe je eruit ziet/ wat je weegt.
Waarom moet je slank zijn?
En dan te bedenken dat God ons allemaal verschillend gemaakt heeft. Waarom zou iedereen dan slank moeten zijn? En ja, het is beter om een gezond BMI te hebben, want vele ziektes/ aandoeningen zijn gevoelig voor overgewicht. En ja, we kunnen ons zelf veel prettiger voelen als we wat minder kilo’s met ons meedragen. En ja, ons lichaam is de tempel van de Heilige Geest. Maar laten we daarom niet slank willen zijn omdat er een ideaalbeeld is ontstaan. Een beeld waardoor we op een ladder klimmen die ons tot niets brengt. En het is ook nog eens een hele steile ladder die wankelt. Bij mij wel in ieder geval. Is mijn buik nu wel plat genoeg? Kan ik maatje 38 toch wel makkelijk aan? Als ik die en die maar niet tegenkom, want dan voel ik mij zóóó dik/ kwetsbaar/ minder/ veroordeeld. En als ik die ladder niet kan beklimmen, als ik faal, als het me toch weer niet lukt…dan zak ik nog verder weg. En komt de strijd met eten nog sterker om de hoek kijken.
De verticale ladder op
Soms stap ik toch weer op die ladder. Laat ik me meezuigen door de menselijke standaarden. Ben ik bezig met ‘de dingen van beneden’. Dat merk ik dan ook meteen aan mijn eigenwaarde en de strijd die daarmee gepaard gaat. Maar deze ladder is door ons mensen gemaakt en wordt door ons mensen in stand gehouden. Iemand die slank is, is niet beter/meer als iemand die dikker is. En iemand die zwaarder is, is niet minder dan iemand die slank is. Als ik merk dat ik van alles wil eten (of gegeten heb) of juist minder wil eten, of ik bezig ben met hoe mijn kleding zit, wat anderen eventueel zullen zeggen of wat anderen belangrijk vinden, dan begeef ik me op de horizontale ladder (dus de ladder naar de maatstaven van de mens). Maar bij God is er geen aanziens des persoons (o.a. Rom. 2:11).
We zijn allemaal gelijk voor God en echt allemaal zijn we afhankelijk van Zijn genade. En daarom is die verticale ladder soms best moeilijk te bewandelen. Want dat betekent dat ik mijn eigen gedachten en overtuigingen los moet laten. Dat ik mijn pijn en angsten onder ogen moet zien. Toch wil ik op deze ladder blijven, hoe vaak ik er ook weer vanaf val en opnieuw erop moet stappen. Knap? Nee, genade! Want op die ladder daalt God af en alleen met én door God is die weg richting vrijheid in eten en gewicht te bewandelen. Juist door die moeilijke momenten heen worden er stapjes gezet. Deze ladder brengt vrijheid! En wat verandert er dan veel, zowel op ’t gebied van eetgedrag als op ’t gebied van gewicht. En dat zonder dieet, omdat de verandering van binnenuit komt door de relatie met God.
