En toen ging het mis
Wellicht herken je het wel. Je neemt iets voor, je doet er je best voor en dan gaat het toch mis. Je valt.
De eerste keer sta je best weer snel op, maar op een gegeven moment lijkt de moed te ontbreken om weer op te staan. Het lukt je toch niet, dus waarom zou je het nog proberen? Het is gewoon niet voor je weggelegd.
Hoe leert een kind lopen? Met vallen en opstaan, toch? Als hij valt doet dat zeer en hij zoekt de hulp en troost van zijn ouders. Vader of moeder tilt hem op. Ze troosten en moedigen hun kind aan stapjes te zetten. Met vallen en opstaan leert een kind lopen.
Als volwassenen vallen we ook nogal eens. Misschien niet letterlijk, maar wel figuurlijk. We maken ongezonde keuzes terwijl we nog zo voor hadden genomen beter voor ons lichaam te gaan zorgen. We floepen er iets uit voordat we nadenken. We besteden onze tijd anders dan goed voor ons is. We zijn toch weer meer met onszelf bezig dan met God.
Maar wat doen we vervolgens? Onszelf veroordelen? Schamen? Goedpraten? Weg-eten? Anderen beschuldigen? Wegzakken?
Of nemen we onze toevlucht tot God wanneer we vallen? Erkennen we dat het ons zelf niet lukt en we afhankelijk zijn van Zijn hulp? En pakken we Zijn hand, Die Hij naar ons uitstrekt in Zijn Zoon de Heere Jezus, vast?
Weet dat Hij, onze Zaligmaker, aan het werk is, zelfs als wij de moed hebben opgegeven. In onze grootste teleurstelling geeft Zijn liefde ons hoop. Als wij zwak en moe zijn, geeft Zijn kracht ons een reden om op te staan. Als wij niet weten wat we moeten doen, dan wijst Zijn wijsheid ons de weg. Als wij ons gekwetst en alleen voelen, dan troost Hij ons met Zijn liefdevolle en helpende handen.
Wat er ook is, Hij is erbij! Verwacht jouw hulp, in welke situatie je ook zit, waar je ook mee worstelt, van de Heere. In Hem is jouw kracht om op te staan.
‘Maar wie de HEERE verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden.'(Jes. 40:31)
