Als iemand het moeilijk heeft dan wijzen we als christenen die ander op God. Toch? Zeker de tekst uit Mattheüs 11:28 wordt hierbij nogal eens gedeeld. ‘Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn, en Ik zal u rust geven’.
Hoe fijn is het als we elkaar wijzen op Christus. Dat bij Hem de rust te vinden is.
Maar naar wie gaan wij zelf wanneer het moeilijk is? En van wie/ wat verwachten wij rust te krijgen?
Zelf heb ik jarenlang gestreden voor rust. Want als ik zoveel kilo minder zou wegen, of ik zou die ene jurk aan kunnen, of ik zou op bepaalde momenten niet meer eten, of… Dan zou ik eindelijk rust hebben. Maar helaas. Die rust kwam niet. Ook niet toen ik dat ene gewicht bereikte of toen ik me strak aan een bepaald voedingspatroon hield.
Ik krijg nogal eens te horen dat God echt niet zit te wachten op onze worstelingen rondom eten & gewicht. Maar waar is dat op gebaseerd? Iedereen die ergens mee vermoeid of belast is (en zijn we dat niet allemaal?) nodigt Jezus om naar Hem te komen. Dus ook als we belast zijn met (vr)eetbuien, een continue stroom aan gedachten over eten, gewicht, uiterlijk, houding, onvermogen, falen enz. Echt; Allen mogen komen.
Wat er ook speelt in ons leven, laten we allereerst tot Hem gaan. Om vervolgens vanuit dé Bron te ontdekken wat er in ons binnenste leeft. Waarom we doen wat we doen. En wie God hierin voor ons wil zijn. De focus gaat dan af van het afvallen, van onszelf, van eten, ons uiterlijk, ons… De focus komt op God, waar onze focus ook op hoort te zijn. En daardoor verandert onze omgang met eten & gewicht. Gaan we anders denken, anders kijken en andere keuzes maken. Gaan we aan Zijn hand op weg richting die vrijheid in eten & gewicht. Met al wat in ons is. Wat een genade!
