Ja, maar…

Ja, maar…

Hoe vaak ik dat niet gezegd en gedacht heb; ‘Ik moet het nu echt anders gaan doen, maar…’ Of ‘Ik weet wel dat ik bij God moet zijn, maar…’

Je wilt het wel anders, maar het lukt je niet. Een vraag die dan in me opkomt is; ‘Wat maakt dat het je niet lukt?’

Regelmatig vertellen anderen me dat ze zich een slappeling voelen omdat het hen niet lukt. En eerlijk is eerlijk, ook ik heb me heel vaak een slappeling gevoeld. Ik veroordeelde mezelf en ik ging nog meer aangrijpen om het wel te doen lukken. En diep van binnen voelde ik me zielig. Waarom lukte mij het niet en anderen wel? Waarom hielp God mij niet, ik bad er toch voor?

Maar wat wil je nu echt? En nog belangrijker is de vraag; ‘Waarom wil je dat?’ Tegenwoordig hoor ik regelmatig voorbij komen dat we niet voor niets behoeften hebben en dat het belangrijk is om daar naar te luisteren. Ja, we hebben behoeften, en ja, die willen ons iets zeggen. Maar… durven we ook verder te kijken? Want het motief van onze behoeften wordt nogal eens vergeten.

Wij zijn geschapen door God, Hij is onze Schepper, wij zijn Zijn schepselen. We zijn hier dóór Hem en vóór Hem. Maar is dat ook terug te zien in onze omgang met eten en gewicht? Wie/ wat zit er op onze troon? Wat zit ik graag zelf op die troon zeg. Ik weet wel wat ik wil en hoe het moet. En als anderen (en vooral ook God) me daar nu eens bij helpen, dan komt het helemaal goed. Dan krijg ik het wat makkelijker, dan voel ik me lekkerder en dan hebben anderen daar ook weer profijt van. Tja, dit is wat in ons aller hart leeft; die ik-wortel is zo sterk. Maar het draait niet om mij/ jou, het draait om God. En als we bij Hem beginnen en Hem verweven in dit deel van ons leven dan komt alles in een ander perspectief te staan.

‘Ja, maar’… ik hoor het iemand denken. ‘Was het maar zo makkelijk. Ik heb het al zo vaak aan God gevraagd maar Hij lijkt me niet te horen’. Gedachten die ik zelf ook heel vaak heb gehad, waarbij ik nu zie dat ik daardoor eigenlijk zei dat God het niet goed deed. Terwijl er niets gebeurd zonder de wil van onze hemelse Vader. Het is niet altijd makkelijk en soms kan het gewoon enorm frustrerend zijn/ verdrietig maken/ een moedeloos gevoel geven. JA, MAAR…waar brengt het ons? Op wie richten we ons dan? Zijn we dan met God bezig of toch wel weer met onszelf?

De sleutel tot een blijvende verandering ligt in de genade van Christus. Genade die ons overvloedig geschonken wordt. JA! MAAR…het is aan ons om die genade aan te nemen. Om Zijn hand vast te pakken. En dan kunnen we ons verschuilen achter allerlei ‘ja-maars’, maar dan proberen we het toch liever zelf allemaal maar te doen. Denken we het toch zelf wel beter te weten wat goed voor ons is.
Ook ik herken dit op vele vlakken van mijn leven, dat ik eerder geneigd ben om aan mezelf te denken dan aan God en mezelf probeer staande te houden. Maar dan zegt God: JA, MAAR…’Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht’ (2 Kor. 12:9). En mogen wij antwoorden: ‘Alle dingen kan ik aan door Christus, Die mij kracht geeft’ Fil. 4:13).

Gaat het dan altijd zoals wij willen? Uhm…nee. Zelf heb ik ondertussen ook wel ervaren dat mijn wil toch wel vaak anders was/ is dan Gods wil. Maar God is een soevereine God, Hij weet wat Hij doet en wat Hij doet is goed. Wanneer wij Zijn weg hierin bewandelen geeft Hij wat we nodig hebben. Met de belofte dat Hij erbij is, altijd! Geloof en vertrouw!

Ga met God en Hij zal met je zijn!

(D.V. 3 november staat er een masterclass ‘Het begint bij God’ op de planning. Volg je de training ‘Als eten niet de oplossing is’ nog niet, maar verlang je ernaar om echt met God op te trekken? Dan is er dit keer de mogelijkheid om deel te nemen aan de masterclass. Zie het nieuwsbericht.