Nadat ik vorige week heb aangegeven dat ik de komende tijd mijn ervaring en proces rondom eten en gewicht hoop te gaan delen, gebeurde er van alles. Allereerst kreeg ik meerdere reacties, zowel via Facebook als via de mail. Allemaal reacties die voor mij toch wel een bevestiging zijn om dit te mogen doen. En toch kwam regelmatig het gevoel dat ik me liever zou verstoppen. Want wat gaan anderen dan niet allemaal over me denken of zeggen?
In de EVA van deze week staat er een advertentie voor de training ‘Als eten niet de oplossing is’. En wat ik van te voren niet wist is wat het thema van de EVA zou zijn. Nou, het is wel heel bijzonder dat de advertentie er juist in staat als het over ‘leven vanuit kracht’ gaat. Ik las een artikel over de term ‘powervrouwen’. Een term die ik overal lijk tegen te komen. Hoe haal je de power uit jezelf, hoe ben je sterk, hoe kun je dit en dat doen, enzovoort. We hoeven geen ‘powervrouwen’ te zijn, ook geen ‘powermannen’ trouwens. Juist niet. Want op wie vertrouw ik als ik een ‘powervrouw’ ben? Als ik naar mezelf kijk dan vertrouw ik toch al heel snel op mezelf. Maar ’t stort ook weer als een kaartenhuis in elkaar als het even anders loopt. De power is gewoon niet in mezelf te vinden. Zullen we dat gewoon erkennen met z’n allen? Dat we geen powermensen zijn en het ook niet hoeven te zijn? Het gaat er namelijk niet om wat je doet en wat je kunt.
Deze week kwam wel heel duidelijk naar voren dat vele mensen mij wel zien als een ‘powervrouw’. Hoe vaak ik niet heb gehoord dat mensen niet begrijpen hoe ik het allemaal doe, dat ze dat ook wel willen en dat ze ook wel een beetje van mijn energie zouden willen hebben. Tja, maar ben ik dan een ‘powervrouw’? Nee hoor, echt niet. Alleen besef ik me hierdoor nu wel meer en meer dat ik mijn kwetsbare kant ook wat meer mag laten zien. De mensen die dichtbij mij staan, waar ik echt van hart tot hart mee spreek, zien die kant ook wel van mij. Maar ik wil niet dat mensen denken dat ik het allemaal wel weet en kan, want dat is gewoon niet zo. Ik heb dan misschien al wel meerdere stapjes mogen zetten in het proces van verandering, ook ik blijf op reis. En juist wanneer ik vanuit mezelf zwak ben hoef ik het allemaal ook niet meer zelf te doen, want dan kan de kracht van God door mij heen werken. Dan wordt ook duidelijk waar ik mijn tijd en energie aan mag geven. Als ik het van mezelf verwacht krijg ik toch weer die onrust, dat harde werken en de angst om niet goed genoeg te zijn/ doen. Maar God steekt Zijn hand naar me uit, door zijn Zoon de Heere Jezus Christus! En daar ligt mijn kracht.
Wanneer ik uit verbinding raak dan merk ik dat op doordat ik opeens weer hard aan het werk ben, me laat opjagen door van alles en iedereen. Maar hoeveel stappen ik ook weer bij Hem vandaan ben gegaan, het is altijd maar één stap om weer terug bij Hem te komen.
En zo besef ik des te meer dat ik het gewoon een beetje eng vind om hier mijn verhaal te vertellen. Tegelijkertijd weet ik ook waarom ik dit ga doen en dat ik dit mag doen. Ook dat ik het niet alleen hoef te doen; God schenkt mij kracht en woorden. En die angst; die mag er zijn. Ik hoef er niet tegen te vechten en ik ga me er ook niet door laten leiden. Heere, gaat U voorop!
