Het leven is niet altijd makkelijk en leuk. Soms gebeuren er dingen die ons raken en die we te verdragen hebben. Alleen is de vraag; hoe gaan we daarmee om? Tot een aantal jaar geleden stopte ik die gevoelens weg door te eten. Eten was mijn vriend en mijn troost. En tegelijkertijd werd het ook mijn vijand.
Pijn en verdriet
De vrijdag en zaterdag voor de voorjaarsvakantie ben ik met een vriendin twee dagen weggeweest. Michelle van Dusseldorp kwam spreken tijdens de studie2daagse van EVA en ik vond het fijn haar weer eens te horen spreken (heb bij haar/ Groundwork een opleiding gevolgd). Tijdens de laatste lezing werd opeens een stukje pijn en verdriet, wat ik met mee meedraag, aangeraakt. Pijn en verdriet wat ik heb te verdragen op dit moment, omdat ik geen invloed op de situatie heb waaruit het voortkomt. Soms komt dat even extra naar boven, zo ook die middag. En ik weet dat het er mag zijn en dat ik het niet alleen hoef te dragen. Steeds weer zegt Jezus; ‘Kom naar Mij’. En nee, dan veranderen de omstandigheden niet en heb ik nog steeds pijn en verdriet te verdragen, echter is het dan zoveel lichter en mag ik ook echt rust ervaren.
Ik wilde dit niet voelen
Maar die zaterdagmiddag werd het aangeraakt en vervolgens ben ik er mee in gevecht gegaan. Na twee dagen weggeweest te zijn geweest wilde ik er graag weer zijn voor mijn man en kids, ging ik zorgen, ging ik leuke dingen doen omdat het vakantie was, ging ik….Maar dat nam mijn gevoel niet weg, sterker nog, het werd alleen maar erger. Ik wist dat ik er even stil bij moest staan, ik wist dat ik het in gebed moest uitspreken, ik wist dat ik het op deze manier niet weg kreeg….maar ik verzon uitwegen. Met verschillende gedachten was ik er tegen aan het vechten; ‘De maandelijkse hormonen spelen toch ook een rol, dus doe niet zo moeilijk.’ ‘De kinderen hebben vrij dus geef hen je tijd en aandacht’. ‘De situatie is nu eenmaal zo, dus leg je daar nu maar gewoon bij neer’. En toen was het maandagavond. Ik wist dat ik beter naar bed kon gaan, maar ik was me aan het verzetten. Ik wilde nog even alleen zijn. Want die tijd alleen had ik overdag niet gehad, dus een goede reden voor mij om beneden te blijven. Maar in plaats van stil te staan bij wat er was en dit bij God te leggen ging ik op zoek naar eten. Vrij snel had ik door wat ik aan het doen was en besefte ik dat ik op zoek was naar liefde, rust en verbinding en kwam mijn oude overlevingsmechanisme naar boven; eten om niet te voelen.
Eten om niet te voelen
Waarom gebeurde dit? Dit was zo lang geleden dat ik op deze manier reageerde op mijn emoties. Ik voel zeker nog weleens de neiging om te gaan eten wanneer ik me niet fijn voel. Maar ik weet ondertussen ook dat eten echt niet de oplossing is. Dat eten jarenlang een middel is geweest om me te troosten, zodat ik die moeilijke en pijnlijke gevoelens maar niet hoefde te voelen. En dat het soms gewoon niet makkelijk is in het leven maar dat God er wel altijd bij is. Dat Hij alleen mij die rust en vrede kan geven van binnen.
Even later werd me duidelijk dat ik deze situatie kon gebruiken om die strijd met eten te kunnen gaan beschrijven. Steeds was ik aan het bedenken hoe ik zou moeten beginnen. En nu werd de link gelegd. Want wat ik vroeger niet wist, maar nu wel weet, is dat ik overmatig ben gaan eten omdat ik me diep van binnen niet altijd fijn voelde. Ik was een vrolijk en energiek meisje en ik had ook veel vriendjes en vriendinnetjes. Ik hield (en houd nog steeds) wel van een grapje, van lekker dollen en dingen ondernemen. Maar daarnaast waren er ook momenten dat ik me diep van binnen heel alleen voelde, bang was om er niet bij te horen en voelde ik ook nog eens heel veel aan van anderen. En al vroeg op de basisschool is zo de start gemaakt met ‘eten als troost’. Als ik (vr)at, dan voelde ik de pijn en de angst niet.
Vriend en vijand
Lang ben ik op zoek geweest naar dé reden waarom ik me af en toe zo voelde. Ik weet ondertussen dat bij sommige mensen er een situatie/ opmerking/ persoon uit het verleden naar voren komt, waardoor eten een middel is geworden om staande te blijven. Op mijn weg naar vrijheid in eten en gewicht zijn er heel wat situaties/ mensen/ opmerkingen naar voren gekomen die voor mij een trigger zijn geweest om nog meer te gaan eten. Maar een specifieke startsituatie/ opmerking heb ik niet kunnen vinden. En die hoef ik ook niet meer te vinden. Het was zoals het was en vanaf toen was eten een vriend. Een vriend die mij meer gekost heeft dan gebracht. Een vriend die ik binnen heb laten komen om me te troosten, die mij beschermde om die pijn en angst maar niet te hoeven voelen. Maar door die vriend kreeg God op die momenten niet de plek in mijn leven die alleen Hij verdient. Die alleen Hij ook kan vervullen. Ik was gericht op eten om me maar goed te voelen (terwijl ik me daarna vooral nog slechter voelde). En dat terwijl God steeds weer Zijn hand naar mij uitstak, door Zijn Zoon de Heere Jezus Christus. Maar wat deed ik? Ik ging zelf de strijd aan. Want vanaf de havo kreeg eten een dubbele functie. Soms was het een vriend, maar vaker werd het een vijand. Want door al dat eten groeide en groeide ik. En voelde ik me alleen maar minder.
Een gevecht die ik uit mezelf niet kon winnen
Natuurlijk vroeg ik om Gods hulp, natuurlijk vroeg ik waarom Hij dit niet stopte, maar ik hield het zelf vast. Wat heb ik gevochten; een strijd die ik zelf niet kon winnen. Allerlei diëten, allerlei regels en wetten, allerlei hulpmiddelen; wat heb ik daar een hoop geld, tijd en energie in gestoken. En regelmatig viel ik er echt vanaf, vele kilo’s zelfs. Maar van binnen veranderde het niet, en dat werd op d’n duur dan ook weer aan de buitenkant zichtbaar (het jo-jo effect). Want de reden waarom ik teveel at was niet aangepakt. Totdat ik niet meer kon, en God de ruimte kreeg om mij te vullen, en eten de plaats in mijn leven te geven zoals Hij het bedoeld heeft. Nu kan ik echt genieten van eten, en er zijn zeker nog weleens momenten dat ik meer eet dan dat ik nodig heb of wilde, maar dat is oké. Ik hoef me daar niet schuldig over te voelen. Ik ben niet wat ik eet, ik ben niet wat ik doe, ik ben niet hoe ik eruit zie; ik ben Lianne en God is mijn Rots en Burcht! Ik heb niets te vrezen, want Hij is bij me.
