Een persoonlijke blog.
Het voelt kwetsbaar.
Maar ik wil graag openheid geven waarom ik het afgelopen jaar wat minder ‘aanwezig’ was.
De overgang….
Begin vorig jaar,
op mijn 40ste,
startte het al.
Maar ik herkende het niet.
Het heeft een aantal maanden geduurd voordat het duidelijk was.
De huisarts had wel een vermoeden.
Zij stelde een gynaecologisch onderzoek voor.
Maar door de sombere gedachten en gevoelens,
zag ik dat echt niet zitten.
Na een periode anti-depressiva te hebben geslikt,
wat niet werkte,
maar me wel 6 kilo cadeau gaf,
heb ik toch maar een onderzoek aangevraagd.
De opvliegers,
de buikpijn,
de tussentijdse bloedingen,
de stemmingswisselingen,
de tranen,
de paniek en angstgevoelens.
Dat was allemaal te verklaren volgens de dokter.
Ik zat duidelijk in de overgang.
Zo jong nog.
Was ik hier maar op voorbereid.
Want ik wist echt niet,
dat de impact van de overgang zo groot kan zijn.
Zowel psychisch,
als lichamelijk.
Te weten dat ik in de overgang zat gaf wel rust.
Het verklaarde een hoop.
Dat maakte het allemaal iets makkelijker.
Ik heb ook een tijd geworsteld met God.
Er is een periode geweest dat ik alleen maar kon bidden:
‘Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over mij’.
En dat deed Hij.
En doet Hij nog steeds.
Hij laat niet los.
Hij schenkt bijstand.
Door bovenstaande,
en nog allerlei andere omstandigheden,
moest ik keuzes maken wat ik wel/ niet deed.
Extra dingen kon ik er ook gewoon niet bij hebben.
En nog steeds maak ik daarin bewust keuzes.
De gesprekken en trainingen konden gelukkig allemaal doorgaan.
Daar ben ik echt enorm dankbaar om.
God gaf daar ook duidelijk Zijn zegen op.
Voor die ander.
Maar zeker ook voor mij.
Zo werkt God.
Hij geeft ons aan elkaar.
Mocht je tips hebben rondom de overgang,
stuur me gerust een bericht.
En als er behoefte aan is kan ik er ondertussen ook meerdere delen;)
