18 jaar geleden sloten Arco en ik een verbond met elkaar. Een huwelijksverbond. Waar God Zich ook aan heeft verbonden.
Door met elkaar te trouwen zijn we een verplichting aangegaan met elkaar. En daardoor blijven we aan elkaar werken.
Gaat dat vanzelf?
Zeker niet…
Het is af en toe hard werken.
We vallen met elkaar.
Waarbij we mogen vasthouden aan Gods trouw.
We staan er niet alleen voor.
Tegenwoordig wordt vaak de nadruk gelegd op ons gevoel. Tim Keller zegt hierover in zijn boek over het huwelijk dat we dan het risico lopen meer een gebruiker van de ander worden. Tot de ander opgebruikt is en hij/ zij geen nut meer heeft voor ons.
Maar het huwelijk is meer dan een transactie (voor wat hoort wat).
In een verbond krijgt het belang van de relatie voorrang boven de directe behoefte van onszelf.
We zijn alleen in staat om de behoefte van de ander boven die van onszelf te stellen, als we de Bron buiten onszelf blijven zoeken.
Jezus zegt in Johannes 15:4-5: ‘Blijf in Mij, en Ik in u. Zoals de rank geen vrucht kan dragen uit zichzelf, als zij niet in de wijnstok blijft, zo ook u niet, als u niet in Mij blijft. Ik ben de Wijnstok, u de ranken; wie in Mij blijft, en Ik in hem, die draagt veel vrucht, want zonder Mij kunt u niets doen.’
Zo zijn en blijven we lerend op weg. En is onze trouwtekst ook na 18 jaar nog enorm relevant: ; ‘HEERE, leer mij Uw weg.'(Ps.27:11a)
Wil jij ook groeien binnen je huwelijk naar (meer) liefde, eenheid en begrip? Neem dan hier eens een kijkje.
