Hoe anders verliep de dag…
Gisteren ging ik naar de kapper,
we trokken mooie kleren aan,
haalden mijn vader op,
en gingen op weg naar Rotterdam.
Onze dochter kreeg haar propedeuse!
Trots op haar.
We gingen het vieren.
Het liep anders.
Ze belde.
We mochten de school niet in.
En zij mocht er niet meer uit.
Rondom haar school was er brand,
er werd geschoten,
en nog eens.
Sirenes,
hulpverleners,
ME,
rennende mensen,
paniek,
chaos.
We keerden terug naar huis.
Mijn man ging voor herbezetting naar Rotterdam.
Dat gaf rust,
hij was dan meer in de buurt van onze dochter.
Mijn gedachten gingen alle kanten op.
Naar God; Heere help!
Naar onze geliefde dochter,
naar al die mensen in Rotterdam,
in het ziekenhuis,
naar de slachtoffers,
naar de dader,
en tussendoor steeds naar God.
Heer, ontferm U
Waarom ik dit deel?
Om uit te nodigen met de betrokkenen hierover te spreken.
En nee,
niet om de dader te veroordelen.
Maar om ruimte te geven aan allen die diepe angst hebben doorstaan.
Die renden voor hun leven.
omdat niet duidelijk was waar de schutter was.
Die de paniek zagen en voelden.
Die opgesloten zaten in een gebouw,
zelfs in een kast.
Voor heel veel mensen zeer ingrijpende uren,
die diep opgeslagen kunnen zijn.
Laten we hen een stem geven.
Hen laten praten.
Keer op keer.
Laten we hen opdragen aan Gods troon.
En tegelijkertijd deel ik het ook wel een beetje voor mezelf.
Want eerlijk is eerlijk,
wetende dat je dochter daar alles meekrijgt en voelt,
ons daarvan op de hoogte houdt,
dat raakt.
En mij helpt het om te delen.
Er was opluchting toen ze de school mocht verlaten.
Zo fijn dat ze een stuk met iemand mee kon rijden.
En ik haar op de route kon oppikken.
Zo blij.
Zoveel liefde voor onze dochter❤️
Altijd.
Gisteren nog wat meer.
In gedachten en gebed verbonden met alle betrokkenen❤️
Bidden jullie mee?
Heer, ontferm U🙏
Was jij erbij?
Praat er dan vooral over.
Zegen🙌
