Gezinstraditie

Binnen ons gezin hebben we een eindejaarstraditie.
Tegen het eind van het jaar blikken met elkaar, en ieder persoonlijk, terug op het afgelopen jaar.
En kijken we ook vooruit.

We tekenen en schrijven allemaal op een A4-tje wat in het afgelopen jaar gebeurd is.
Mooie situaties, maar ook verdrietige.
Ook namen van mensen die een belangrijke rol speelden in ons leven.

Deze traditie is een fijn gezinsmoment.
En daarnaast een moment om stil te staan bij wie God is.
En wat Hij voor ons heeft gedaan.
Dit helpt om dankbaar te zijn.
Om de Gever van ons leven, en alles wat we hebben ontvangen, niet te vergeten.

Elk jaar ben ik verbaasd hoe het afgelopen jaar eruit zag.
Op vele vlakken verrassend anders dan ik had gedacht.

Er is elk jaar eigenlijk maar één ding wat zeker is.
En dat is God.

De IK BEN en IK ZAL ER ZIJN.
Hij blijft altijd Dezelfde.
Hij verandert niet.

We kijken ook vooruit.
Naar het jaar wat voor ons ligt.

Wat denken we dat er zal gebeuren?
Wat hopen we?
Waar verlangen we naar?
Wat verwachten we van God?

Pas las ik hoe voorganger en schrijver dr. Tony Evans ‘aanbidding’ beschrijft:
‘God erkennen voor wie Hij is, voor wat Hij heeft gedaan en voor wat je van Hem verwacht’.

Waar ik niet eerder bij stil had gestaan is dat onze eindejaarstraditie dus ook een vorm van aanbidding is.

Vanuit de aanbidding op wie God is. Én wat Hij het afgelopen jaar heeft gedaan. Mogen we het onbekende jaar wat voor ons ligt, in de handen van onze bekende God leggen.

‘Welzalig is hij die de God van Jakob tot zijn hulp heeft, die zijn verwachting stelt op de HEERE, zijn God’ (Ps. 146:5)