Ook ik kan me weleens moedeloos voelen. Dan gebeurt er iets en lijkt de moed in m’n schoenen te zakken.
Soms is het gewoon ook allemaal veel, moeilijk of verdrietig. En van nature zijn we als mensen geneigd om ons op de omstandigheden te richten. Niet alleen in deze tijd. In de Bijbel lezen we er ook van, zeker in de Psalmen.
Je proeft de pijn, de strijd die er kan zijn, de vragen, de nood. Maar ook de hoop die er is. Dat we ons vertrouwen op God mogen stellen, in welke omstandigheden we ons ook bevinden.
Psalm 77 is een psalm van Asaf in nood. Een psalm die voor mij heel veel heeft betekent.
Asaf voelde zich overweldigd door de omstandigheden en zijn geest bezweek. Is dit niet hoe het bij ons als mensen van nature werkt? Het leven is gewoon niet altijd makkelijk, toch? Dat raakt ons.
Alleen is de vraag; ‘Tot wie richten we ons?’
Asaf twijfelde, hij vroeg zich zelfs af of Gods goedertierenheid zou ophouden. Hij kon niet slapen en niet spreken. Maar….hij bleef tot God roepen. Hij zocht God. En vanuit zijn angst en treuren ging Asaf God aanbidden. Hij ging Gods daden gedenken en overdenken.
De focus komt door de aanbidding te liggen op wie God ís. Een soeverein God, Die alles in Zijn hand heeft. Niets is onmogelijk voor Hem en Hij doet wat goed is, op Zijn tijd.
Waarom ik dit deel? Omdat ik weet dat ik niet de enige ben die geneigd is soms de moed te verliezen als het moeilijk is. En dat het dus belangrijk is dat we elkaar steeds weer wijzen op wie God ís. Want wanneer we naar de omstandigheden blijven kijken en steeds maar weer bezig zijn met onszelf (met hoe wij ons voelen, wat wij moeten doen en wat wij niet kunnen) dan kunnen we onszelf echt verliezen in grote wanhoop. Maar als we ons richten op God, Hem aanbidden, Hem vrezen, dan zien we de macht en kracht van onze soevereine God, waardoor de omstandigheden niet meer leidend zijn, maar het God is Die ons leidt en bevrijdt.
Op Hem is onze hoop en vertrouwen.
