Ondertussen was het weer een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. En hoe meer ik daarover nadacht, hoe meer druk ik voelde. Want ik moet natuurlijk wel wat van me laten horen. Maar ik krijg op de één of andere manier maar geen woorden op papier. Als ik in gesprek ben met anderen stroomt het, maar waarom dan niet als ik een blog moet schrijven?
Ik moet…
De druk werd de afgelopen weken steeds groter. Ik heb denk ik al wel 4 keer opnieuw op een briefje geschreven dat ik een blog moest gaan schrijven, maar elke keer verdween het briefje weer in de prullenbak. Ik wilde zo graag een aansprekende blog schrijven, maar het lukte me gewoon niet. En daar baalde ik niet alleen van, ik voelde me ook nog eens een slechte ‘ondernemer’. Want als je een eigen bedrijf hebt moet je wel zichtbaar zijn en teksten schrijven die bezoekers van de website aanspreken. En ik ging dat nog geloven ook waardoor ik continu aan het bedenken was hoe ik het moest gaan aanpakken. Nou, ik kan je zeggen dat me dat alleen maar moedelozer maakte. En de onrust die ik daarbij voelde werkte door op andere vlakken. Ik ging twijfelen aan mezelf. Doe ik het wel goed? Moet ik niet dit? Moet ik niet dat? Of…?
Zelf aan het werk
Er is zoveel om te delen, maar blijkbaar is het nu niet de tijd om dat via een blog te doen. Eerder heb ik ook met mezelf afgesproken dat ik niet uit mezelf moet gaan schrijven, maar alleen als God me daarvoor de woorden geeft. Maar blijkbaar vond ik dat Hij nu te lang wachtte en probeerde ik het te forceren. Ik vertrouwde dus meer op mijn eigen gedachten (als ‘ondernemer’ moet je toch/ zo hoort het toch/ die ander doet het zo/ je moet nu wel/ als je niks laat horen dan…) dan op Gods wijsheid. Welke schat jaagde ik na? Was ik hierin bezig met de verticale lijn (de relatie met God) of met de horizontale lijn (mensen en omstandigheden)? Uhm, dat is me ondertussen wel duidelijk geworden. Ik heb niet stil gestaan bij de vraag wat mij dreef. Wat God hierin van me vroeg. En dat terwijl Hij eerder zo duidelijk heeft gesproken dat Hij voorop gaat. En dat ik geen ‘ondernemer’ ben maar een instrument in Zijn handen mag zijn.
Genadevolle onrust
Het is echt een valkuil om steeds weer zelf aan het werk te gaan. Nu heb ik dat dus ervaren rondom het schrijven van een blog, maar hoe vaak probeer ik dat ook niet op andere vlakken? Probeer ik op eigen kracht verandering te krijgen/ de kinderen op te voeden/ mijn huwelijk te laten bloeien? Weet ik wel wat goed voor mezelf en een ander is? Maar wat een genade dat God me net zolang onrust gaf om te laten zien wat ik aan het doen was en dat Hij veel beter weet wat het beste voor mij is. Hij geeft Zijn genade niet om mijn eigen koninkrijkje in stand te houden, maar om mij te bevrijden van mijn eigen-ik. Om te groeien in Hem. Niet ik, maar Hij. Niet mijn wil geschiede, maar Uw wil geschiede. Maar hoe moeilijk is dat. En daarom; ‘Heere, laat het me eens zijn met Uw wil’.
Vertrouwen en overgave
En dan komt het toch steeds op alle vlakken weer aan op vertrouwen en overgave. Of het nu over een blog schrijven gaat, een bedrijf ‘runnen’, omgaan met eten & gewicht, stoppen met alcohol, een huwelijk of andere relaties; ‘Als je accepteert wie je bent, op God vertrouwt zoals Hij is en leeft zoals Hij je gebiedt, zal dat een rijke oogst opleveren die veel beter is dan de kortzichtige dromen die je zelf bedenkt’ (Paul Tripp)
‘Vertrouw op de HEERE met heel je hart, en steun op je eigen inzicht niet. Ken Hem in al je wegen, dan zal Híj je paden rechtmaken.’ (Spreuken 3:5-6)
