Onlangs was het er opeens. Dat gevoel van ‘bluh’, dat er niets uit m’n handen komt, ik nergens zin in heb, dingen achter elkaar tegen zitten en ik geen grip krijg op dingen die gebeuren. En dat wordt dan ook nog eens allemaal versterkt als er niet in mijn behoeften wordt voorzien. En al heel snel draai ik op zo’n moment rond in een vicieuze cirkel waarin ik steeds onrustiger wordt, veel ga denken en ga strijden. Dat maakt me niet echt een leuker mens én ik werd er ook nog eens heel moe van.
Onrust als signaal van God
Regelmatig bid ik of God mij onrust wil schenken als ik weer bezig ben zonder Hem. Zodat ik een signaal krijg. Hij geeft het verlangen in mijn hart om tot Zijn eer te leven, maar ik weet dat ook mijn hart geneigd is om een eigen weg te lopen. En dan geeft God mij onrust als signaal, maar hoe makkelijk negeer ik dat dan soms weer. En als ik eerlijk ben wil ik het soms ook niet erkennen, dan vecht ik er liever tegen. Dan denk ik weer dat ik het beter weet en dat ik het zelf weleens zal oplossen. Duidelijk is wel dat God niet loslaat wat Zijn hand begon, want vanaf zo’n moment stapelt de onrust zich op, zit mijn hoofd vol met allerlei gedachten en ga ik mezelf en anderen overtuigen van wat er gebeurt.
Vermanen
Wat is het dan een zegen als je iemand om je heen hebt die je durft/ wil vermanen. Die uitspreekt wat ik aan het doen ben, en die wijst op God. En nee, op zo’n moment is dat niet meteen fijn, dat doet zeer. En toch is het zo nodig en wil God anderen gebruiken om jou en mij in alles dichterbij Hem te brengen.
Elkaar vermanen is iets wat bij velen ervoor zorgt dat de haren overeind gaan staan. Dat er wordt gedacht (of gezegd) ‘waar bemoei jij je mee’. En waar ook vaak bij wordt genoemd om eerst die balk uit je eigen oog te halen voordat je die splinter uit de oog van de ander wil halen. Een vermaning wordt vaak als een oordeel ervaren. Maar er is duidelijk een verschil tussen een vermaning en een oordeel. Een oordeel is gebaseerd op onze eigen ik, op onze mening en van daaruit willen we die ander overtuigen van wat hij/ zij verkeerd doet. Je haalt de ander als het ware naar beneden. Maar vermanen is iemand ‘erbij roepen’. Een terechtwijzing om iemand terug te halen, tegelijkertijd ook een bemoediging. En een vermaning gaat altijd gepaard met liefde voor die ander. Je hebt de ander op het oog, niet jezelf. Je wilt die ander in liefde beschermen en de goede weg wijzen.
Een liefdevolle terechtwijzing om je hart te openen
Zo werd ik vermaand, en die avond deed dat zeer, heel zeer. Ik wist dat die ander dit in liefde tegen me zei en ik mocht dat niet negeren. En vanaf dat moment leek mijn hart weer open te gaan om Gods trouwe zorg, ook in de moeilijkheden die er waren, toe te laten. Ik had dit nodig om te zien dat ik hard aan het werk was, dat ik controle wilde krijgen, dat ik vond dat….dat ik wilde dat…. En ik vroeg me zelfs af waar God hierin was.
God spreekt
Toen las ik de volgende ochtend Jesaja 40: 27-31 waardoor God me zo duidelijk liet zien wie Hij is en het voelde echt alsof Hij dit heel persoonlijk tot mij sprak.
‘Waarom zegt u dan, Jakob, en spreekt u, Israël: Mijn weg is voor de HEERE verborgen en mijn recht gaat aan mijn God voorbij? Weet u het niet? Hebt u het niet gehoord? De eeuwige God, de HEERE, de Schepper van de einden der aarde, wordt niet moe en niet afgemat. Er is geen doorgronding van Zijn inzicht. Hij geeft de vermoeide kracht en Hij vermeerdert de sterkte van wie geen krachten heeft. Jongeren zullen moe en afgemat worden, jonge mannen zullen zeker struikelen; maar wie de HEERE verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden’.
Het leven is gewoon niet altijd makkelijk
De liefdevolle vermaning was nodig om te zien dat de onrust en strijd die ik ervaarde te maken had met mijn klein geloof. Ik geloofde dat de situatie moest veranderen en ook nog dat ik daar verantwoordelijk voor was. Maar soms gebeuren er gewoon dingen in het leven die niet makkelijk zijn, die soms zelfs heel erg moeilijk zijn. Situaties waarin je je machteloos, moedeloos, verdrietig en bang kunt voelen. Maar God staat er boven, Hij heeft alles in Zijn hand. En soms (lees: heel vaak) begrijp ik echt totaal niet waarom iets gaat zoals het gaat, maar dat hoeft ook niet. God laat het toe, Hij heeft het in Zijn hand en Hij wordt niet moe en afgemat. Er is geen doorgronding van Zijn inzicht. En wie de HEERE verwachten, zullen hun kracht vernieuwen. Alles van Hem verwachten, niet op eigen kracht aan de slag. Niet bidden dat Hij mijn kracht aanvult, want Hij zal de kracht verníeuwen van hen die Hem verwachten.
Verwacht het van Hem
Waar je ook mee worstelt, welke strijd je ook aan het strijden bent; verwacht het van de HEERE! Durf eerlijk te kijken naar wat jij allemaal zelf aan het doen bent en wat jij vindt dat zou moeten gebeuren of wat jij allemaal zelf wilt. Het gaat niet om ons, het gaat erom dat God door ons heen kan werken. Dat Hij groot gemaakt wordt in alles wat wij doen en denken. Dan hoeven we niet van alles te doen en aan te pakken om de situatie beter te maken. Nee, eerst naar God, Hem verwachten, Hem toelaten. En dan zal de situatie niet altijd veranderen, maar toch zal het geheel anders zijn. Omdat je vanuit Zijn rust en kracht erbij kunt ‘zijn’. En Hij heeft echt alles in Zijn hand, ook die moeilijke situatie. Kijk dus Omhoog, Hij laat Zich vinden.
