Weet jij waarom je eet? Is het omdat je honger hebt? Of trek? Of omdat je gewend bent op een bepaald moment te eten? Of omdat er nu zo iets lekkers voor je ligt wat je anders niet hebt? Of…ben je misschien moe?
Eten om te eten
Dat we eten nodig hebben is een feit. En een groot geschenk van God, Hij geeft ons voedsel. Daar mogen we van genieten. Zelf heb ik dat een hele tijd niet echt gekund; genieten van eten. Dan was ik vooral bezig met hoeveel calorieën ik at, wat ik dan voor de rest nog kon eten die dag en ik voelde me soms gewoon al groeien tijdens de maaltijd. En van al die extra dingen die ik tussen de maaltijden door at genoot ik ook zeker niet altijd.
Het was een gewoonte geworden en regelmatig ook een manier om maar niet te hoeven voelen. Hoewel ik me daar toen trouwens totaal niet bewust van was. Ik probeerde wel steeds anders met eten om te gaan, maar die verandering is pas gekomen toen ik zag wat er van binnen bij mij gebeurde. Daar moest ik mee aan de slag en niet op eigen kracht, maar in alle emoties kwam steeds weer tot me; ‘Kom naar Mij Lianne’. En zo mocht ik stapje voor stapje lopen op die weg richting vrijheid in eten en gewicht.
Behoefte aan eten als signaal
Toch bleef er één moment waarin die verandering maar niet doorwerkte. Ik had echt geleerd om te luisteren naar mijn lichaam, stil te staan bij mijn emoties en die in het licht van Christus te doorvoelen. Wat de ene keer makkelijker gaat dan de andere keer, maar ook dat hoort erbij. De behoeftes onder mijn emoties werden steeds meer duidelijk en uiteindelijk ook mijn motieven die daar weer onder lagen (tja, het is geen quick fix, maar een proces). En toch bleef ik ’s avonds vaak extra eten/ snoepen. Terwijl ik voldoende had gegeten. Ik had geen honger. Ook geen specifieke trek, maar gewoon behoefte om te eten.
En terwijl het overdag zo goed ging leek het ’s avonds juist steeds moeilijker te worden. Totdat ik door kreeg dat dit een teken was dat ik eigenlijk moe was. Ik heb best veel energie, wat ook ’s avonds nog eens lijkt toe te nemen. Maar die trek ’s avonds was/ is een signaal dat ik rust nodig heb. Echter krijgen we dan nogal eens het signaal vanuit onze hersenen dat we energie nodig hebben. Dus gaf ik mezelf wat te eten, voor energie. En daarna nog een keer. En zo bleef ik gerust tot heel laat doorgaan, want tja, ik had toch altijd energie. Terwijl ik dus slaap nodig had. En dat is wat ik bij velen hoor/ zie gebeuren.
Slapen is een goede gave van God
Dus even los van dat we toch wel regelmatig eten om niet te hoeven voelen (wat ook vaak zo is terwijl we denken dat iets gewoon een gewoonte is), kunnen we ook vermoeidheid verwarren met trek/ behoefte aan energie. Dit blijft voor mijzelf echt een aandachtspunt en ook echt een gebedspunt. Ik vind het heerlijk om ’s avonds nog even alleen wat te rommelen terwijl iedereen boven is. Maar slaap is een goede gave van God. Ook ik heb dat nodig. En zo is slapen een heel praktisch, maar zeer belangrijk onderdeel op die weg richting vrijheid in eten en gewicht. En door steeds weer stil te staan, verbinding te maken met God en mezelf, merk ik dat ook op dit vlak de Heere doorgaat met mij. Het lukt me steeds beter om de moeheid toe te laten en me eraan over te geven. Niet maar door blijven gaan, hoe leuk of belangrijk ik iets ook vind. Maar luisteren naar mijn lichaam en rusten in de Heere.
God geeft veel meer
Ook dit heb ik geleerd door mijn worsteling met eten, maar de gevolgen van Gods leiding hierin raken zo veel meer vlakken van mijn leven. Het is een bevestiging voor mij dat wanneer we God gaan verweven in onze omgang met eten en gewicht, en we dus van binnenuit gaan veranderen, het niet blijft bij een verandering van ons eetgedrag. God geeft nog veel meer. Soli Deo Gloria!
