Hoe ik van een ‘kip’ als een ‘kop zonder kip’ werd en daarna toch weer een ‘kip’ kon zijn. Volg je het nog? Lees hieronder wat er allemaal in me gebeurde.
God legde in mijn hart om een info- en coachuur te gaan organiseren voor mensen die niet bekend zijn met de training ‘Als eten niet de oplossing is’. Het was God die me zo enthousiast maakte. Om te mogen gaan vertellen hoe grote God we hebben en hoe alleen met Hem die vrijheid in eten en gewicht bereikt kan worden waar zo naar verlangd wordt. Het was God die me de moed gaf om door te gaan om zo’n aanmeldformulier te maken toen dat me maar niet lukte. Even kwam het in me op; waarom ga ik dit doen, dit kan ik niet!? Maar de Heere was duidelijk, dit moest ik doen. En het lukte, het formulier kwam er (ook al kon het mailadres alleen maar ingevuld worden met hoofdletters?) Hij liet het stromen, ik wist wat ik mocht gaan delen/ vertellen. En toen kwam er opeens een onzeker deel om de hoek kijken. Niet dat ik dat meteen door had trouwens.
Twee dagen was ik bezig om alles uit te schrijven voor het info- en coachuur. En de energie sloop weg, ik ging er tegenop zien, ik vroeg me af waarom ik dit moest gaan doen. Ondertussen waren er wel al bijna 100 aanmeldingen, dus ik moest wel iets. Maar wat?
Kop zonder kip
Voor wie er 9 juni bij was tijdens de live meeting; ik zat nu dus duidelijk in mijn hoofd. Ik was het die alles aan het bedenken was. Ik was het die de controle wilde houden. Ik was het die het toch wel goed moest gaan doen. Want stel je voor dat mensen straks iets op mij aan te merken hebben? Dat ze het niet eens zijn met wat ik deel die avond? Ik moest die touwtjes dus vooral in handen houden. En dat terwijl die touwtjes mij enorm veel onrust gaven. Maar dat wilde ik niet voelen, daar streed ik tegen. Ik was hier als een kop zonder kip.
Van hoofd naar hart
Maar hoe kon ik weer zakken van mijn hoofd naar mijn hart? Hoe kon ik weer die ‘kip’ worden? Waar was God hierin? Ik was het zelf aan het regelen allemaal. Ik had die verbinding met God nodig. En op dat moment plopte in me op hoe God mij heeft geholpen om van die strijd met eten en gewicht af te komen. Tot een aantal jaar geleden was dit namelijk hét moment geweest om weer heerlijk zo’n hele reep bon-bon-bloc-praliné naar binnen te werken, met daarbij nog een pak koekjes. O ja, en bonken kaas. God liet me duidelijk zien wie Hij is en wil zijn voor mij. Dat Hij zorgt, dat Hij erbij is, dat Hij te vertrouwen is, dat ik juist naar Hem toe mag komen, dat Hij almachtig is, dat Hij weet wat Hij doet, dat Hij mij wil helpen, dat Hij een rol wil spelen in mijn doen en laten enz. Ik werd geconfronteerd met mijn hardleersheid en mijn ik-gerichte hart. Dat er angst in mij zit waar ik me makkelijk door laat leiden. En dat God zo liefdevol Zijn hand uitsteekt naar mij, in Zijn Zoon de Heere Jezus Christus. En daar kwam weer die tekst: ‘Kom naar Mij’. Ik was duidelijk uit verbinding met God en mezelf, maar wat een genade dat je dan altijd weer terug mag komen he? Mijn onzekerheid (vanuit de emotie angst) mocht ik voelen en bij de Heere brengen. Zijn genade is genoeg. En God liet me zien dat Hij de leiding had en ik alleen maar hoef te volgen. En ja, dan kunnen er allemaal gedachten komen. Doet Hij het echt wel? Ja maar… Wat als…? Ik moet toch? En dan heb ik een keuze; richt ik me op God, of denk ik het zelf beter te weten? Dien ik de Heere hiermee of mezelf?
Vervolgens heb ik al die volgeschreven A4-tjes verscheurd, want ik ken mezelf; als ik dat erbij zou houden dan zou ik mijn vertrouwen gaan stellen op wat ik op papier heb staan. Waardoor het niet meer kan stromen, en ik me niet meer laat leiden. En wat gaf dat een rust. Want als God iets in mij legt, dan mag ik er ook op vertrouwen dat Hij me zal geven wat ik daarvoor nodig heb. Ik kon weer zakken van hoofd naar hart. En met veel plezier en energie kon ik me nu voorbereiden op deze avond. De kern digitaal in elkaar knutselen. En ook al is techniek niet echt mijn sterkste kant, God gaf rust en alles kwam nog op het scherm ook die avond.
Verbinding
In verbinding met God, mezelf en de ander. Die verbinding was er, en ik was me bewust van mijn eigen spanning. Het mocht er zijn, hoewel het soms op de voorgrond wilde treden. Dat was als ik bedacht wie er allemaal ingelogd waren. Vrijwel allemaal onbekenden voor mij. Wat deed datgene wat ze hoorden met hen? En wat is het dan helpend voor mezelf als ik anderen mag wijzen op de Heere. Want dat is precies ook wat ik zelf steeds weer nodig heb. De Heere stond centraal en ik mocht dingen delen waarvan ik hoop en bid dat ze in ieders hart geland zijn/ gaan landen. En toch was er na afloop een onrustig en onzeker gevoel in me. En daar baalde ik van, want ik had toch mogen doen wat God me ingaf? En de reacties waren toch positief en vol dankbaarheid? Wat was dit dan?
En toen werd ik toch weer die kop zonder kip
Wat ik die avond had mogen doorgeven aan de deelnemers mocht ik nu op mezelf toepassen. Loop er niet voor weg, laat het er zijn, voel maar en breng het bij de Heere. En toen werd me duidelijk dat ik het lastig vond om al die deelnemers los te laten. Er werden best wat persoonlijke worstelingen gedeeld in de chat naar mij. Ik had ook al wat mails ontvangen. Ik wist dus dat er vrouwen (en ook een aantal mannen) steeds weer met eten en gewicht bezig zijn. Toch ook steeds weer houvast zoeken in regels en adviezen. Zichzelf ook steeds weer schamen en veroordelen. Bang zijn om de touwtjes uit handen te gaan geven en blijven beredeneren. En dat raakte me, dat kwam even heel sterk binnen. Want wat gun ik iedereen die weg met God richting vrijheid in eten en gewicht. Omdat ik zelf die strijd ken, maar vooral omdat ik weet dat het mogelijk is om hier los van te komen. Dat God echt de Doorbreker is. En natuurlijk hebben we altijd een eigen verantwoordelijkheid, maar God is te vertrouwen.
God gaat door
En toen sloeg de twijfel bij mij toe. Of ik dan toch niet iets had moeten noemen over de training. Omdat het niet in één uur uit te leggen valt en het echt een proces is waarbij stapje voor stapje, laag voor laag, in relatie met God, die verandering van binnenuit plaatsvindt. Vanuit mijn volwassen-ik, in verbinding met God, weet ik dat ik in één uur niet kan geven/ uitleggen wat in de training over 24 weken is verspreid. Maar wat gun ik het iedereen. En wat als mensen toch hun houvast gaan zoeken in regels? En weer zelf aan de slag gaan? Als ik daarover denk voel ik weer van alles. Het mag er zijn, ik laat het maar toe. Zelf moest ik ook een heel proces doorlopen om nu te mogen zijn waar ik ben. En ik mag geloven dat God ermee doorgaat. Ik mocht een middel zijn deze avond. God centraal stellen. Wijzen op Hem. Erkennen hoe ingewikkeld en moeilijk het leven soms is. Bewustzijn creëren. En getuigen dat wanneer we deze weg met God lopen er echte verandering gaat plaatsvinden.
Ik ken de meeste deelnemers niet, maar God kent ze wel. En Hij laat niet los wat Zijn hand begon. Het enige wat ik nog kan doen voor al deze mensen is bidden. En dat brengt mij, en ook die ander, toch weer bij God. De beste plaats. De plaats waar de verandering begint.
